Kąchankowie albo 100 kopniaków w brzuch
wg „PARAD” Jana Potockiego
tłumaczenie – Józef Modrzejewski XXXVI premiera Grupy Teatralnej "od jutra", Premiera: 29 kwietnia 2011r. O B S A D A GIL, zakochany służący – Kamila Banasiak ZERZABELLA I, panienka! – Alicja Komur ZERZABELLA II, panienka… – Joanna Rybacka ZERZABELLA III, panienka? – Magdalena Komur KASANDER I, ojciec Zerzabelli – Przemek Fałowski KASANDER II, ojciec Zerzabelli – Anna Bilińska LEANDER, ukochany Zerzabelli – Dawid Jankowski DOKTOR, konkurent do ręki Zerzabelli – Przemek Fałowski Scenografia, plakat: MARTA FIJAŁKOWSKA PAULINA ANDRYSZCZAK Kostiumy: MAGDA GÓRSKA Charakteryzacja: MARTA DANKOWSKA Ruch sceniczny: IZABELLA BORKOWSKA Współpraca wokalna: ALEKSANDRA WIWAŁA Zgranie muzyki: RADOSŁAW ROJEWSKI Scenariusz i inscenizacja K R Z Y S Z T O F R Y Z L A K |
Aranżacja i wykonanie muzyki do piosenki
„Zrobimy sztorm” – Krzysztof Bździel Dziękujemy za pomoc Halinie Janczak, Bożenie Gajewskiej i Darkowi Sikorskiemu |
P A R A D Y
Prolog – UWERTURKA MUZYCZNA
OPOWIEŚĆ PIERWSZA – PODRÓŻ KASANDRA DO INDII
Intermedium muzyczne I – „Zrobimy sztorm”
(sł. J. Cygan, muz. G. Turnau)
OPOWIEŚĆ DRUGA – KALENDARZ STARYCH MĘŻÓW
Intermedium muzyczne II – „Nie mam woli do zamęścia”
(sł. Adam Kreczmar, muz. A. Sławiński)
OPOWIEŚĆ TRZECIA – KASANDER LITERATEM
Intermedium muzyczne III – „Szedł chłopak ze swoją dziewczyną”
(sł. W. Szekspir/ tł. Cz. Miłosz, muz. M. Małecki)
OPOWIEŚĆ CZWARTA – GIL ZAKOCHANY
Intermedium muzyczne IV – „Tak bezwstydnie”
(sł. W.J. Briusow. muz. Z. Preisner)
Finał – „Księżyc w misce” (sł. J. Kulmowa, muz. G. Turnau)
Prolog – UWERTURKA MUZYCZNA
OPOWIEŚĆ PIERWSZA – PODRÓŻ KASANDRA DO INDII
Intermedium muzyczne I – „Zrobimy sztorm”
(sł. J. Cygan, muz. G. Turnau)
OPOWIEŚĆ DRUGA – KALENDARZ STARYCH MĘŻÓW
Intermedium muzyczne II – „Nie mam woli do zamęścia”
(sł. Adam Kreczmar, muz. A. Sławiński)
OPOWIEŚĆ TRZECIA – KASANDER LITERATEM
Intermedium muzyczne III – „Szedł chłopak ze swoją dziewczyną”
(sł. W. Szekspir/ tł. Cz. Miłosz, muz. M. Małecki)
OPOWIEŚĆ CZWARTA – GIL ZAKOCHANY
Intermedium muzyczne IV – „Tak bezwstydnie”
(sł. W.J. Briusow. muz. Z. Preisner)
Finał – „Księżyc w misce” (sł. J. Kulmowa, muz. G. Turnau)
Komedia dell`arte (wł.), nazywana też: commedia all’improvviso, commedia di zanni, commedie italienne, commedie popolare, cemmedie de masques, teatr Arlekina; typ widowiska scenicznego powstały we Włoszech ok. 1550, popularny w Europie do końca XVIII w. Najważniejszą jej cechą jest improwizowany charakter, dzięki czemu aktorzy stają się autorami swych postaci. Umożliwił to szkicowy scenariusz oparty na opisie intrygi, w którą uwikłane były typowe postaci włoskiej komedii ludowej; mówiły dialektami, występowały w maskach i charakterystycznych strojach, ujawniały cechy mieszkańców i międzyregionalne waśnie; aktorzy (także kobiety) wypełniali intrygę improwizowanym tekstem monologów i dialogów, działaniami scenicznymi, jak też pantomimiczną grą, chwytami właściwymi dla późniejszej filmowej burleski i błazeńskich parodystycznych popisów. Schematyczne sytuacje sceniczne oraz typowe postaci. W tradycji teatralnej, a obecnie także filmowej, ciągle żywe są typy bohaterów komedii dell'arte, ich cechy odnajdujemy w bohaterach komediowych, ale także w tragediach. Historycznie nazywano ich maskami; najważniejsi, bo od tych postaci komedii dell'arte wzięła początek, byli zanni– służący (np. Arlekin, Pedrolino), dwaj starcy – (np. Pantalone i Dottore), subretki, czyli pokojówki (np. Kolombina i Franceschina) oraz Capitano i Poliszynel.
Zmierzch komedii dell'arte nastąpił w oświeceniu za sprawą m.in. Carlo Goldoniego, który będąc przeciwnikiem improwizacji, a zwłaszcza prostackiego humoru.
Zmierzch komedii dell'arte nastąpił w oświeceniu za sprawą m.in. Carlo Goldoniego, który będąc przeciwnikiem improwizacji, a zwłaszcza prostackiego humoru.
Jan Nepomucen Potocki
herbu Pilawa (ur. 8 marca1761, zm. 23 grudnia1815) – polski pisarz (tworzący w języku francuskim), podróżnik, polityk, historyk, etnograf, pierwszy archeolog polski, badacz starożytności słowiańskich.
Urodził się w rodzinie magnackiej. Syn Józefa, krajczego wielkiego koronnego i Teresy Potockiej. Jako siedmioletni chłopiec Jan Potocki opuścił ojczyznę. Uczył się w szkołach w Lozannie i Genewie, gdzie odebrał staranne wykształcenie. Często przebywał w Paryżu. Świetnie władał językiem francuskim, a z językiem polskim zetknął się na dobre dopiero po przyjeździe do Polski w kwietniu 1778. Od 1778 odbywał liczne podróże po Wschodzie i po Europie. Służył w armii austriackiej, walczył z berberyjskimi piratami na Morzu Śródziemnym. Był jednym z pierwszych badaczy historii i archeologii Słowiańszczyzny, swoje odkrycia i przemyślenia spisał w pięciu tomach Recherches sur la Sarmatie (1789-1792) i w Histoire primitive.Po powrocie do Polski, dzięki koneksjom rodzinnym, został posłem na Sejm Czteroletni i działaczem obozu reform. We wrześniu 1788 założył Drukarnię Wolną.
Po przystąpieniu króla do Targowicy przeniósł się do Łańcuta. Później, znalazł jeszcze posadę na dworze cara Aleksandra I. Między innymi został mianowany kierownikiem działu naukowego przy wielkim poselstwie do Chin. Od roku 1803 członek warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Obecnie jest pamiętany głównie jako pisarz i autor napisanej po francusku powieści fantastyczno-filozoficznej Rękopis znaleziony w Saragossie (1805) (tytuł oryg. Manuscrit trouvé a Saragosse), romansu fantastycznego na wzór persko-arabski, o tak zwanym układzie szkatułkowym (z jednego wątku wysnuwają się w niej kolejne, a z tych kolejne, itd.).
W 1792 dla sceny dworskiej w Łańcucie napisał dramat w stylu komedii dell'arte Recueil des Parades (tłum. polskie: Parady). Nie wiadomo, czy amatorski zespół, który inscenizował parady w Łańcucie, zdołał podołać zadaniu konwencji dell’arte, i jak łańcucka publiczność przedstawienie przyjęła. Rolę Zerzabelli w pięciu paradach, w ktorych się ta postać pojawia, grała nie najmłodsza już, bo trzydziestoczteroletnia bratowa Potockiego, Anna-Teofila, córka kanclerza Sapiechy. Być może dzięki jej aktorskiemu talentowi zawdzięczały parady swój sukces, gdyż to właśnie jej zadedykował, wydane roku później drukiem, jednoaktówki. Niestety na wiele lat tekst ten uległ zapomnieniu. Dopiero w 1958 roku miesięcznik „Dialog” opublikował ich polski przekład, a już trzy miesiące później można je było oglądać na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego z Barbarą Krafftówną w roli Zerzabelli i z Wiesławem Gołasem jako Gila.
W 1978 powstał w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego spektakl Teatru Telewizji ze wspaniałą podwójną rolą Piotra Fronczewskiego jako Gila i Kasandra oraz Ewą Dałkowską w roli Zerzabelli.
Urodził się w rodzinie magnackiej. Syn Józefa, krajczego wielkiego koronnego i Teresy Potockiej. Jako siedmioletni chłopiec Jan Potocki opuścił ojczyznę. Uczył się w szkołach w Lozannie i Genewie, gdzie odebrał staranne wykształcenie. Często przebywał w Paryżu. Świetnie władał językiem francuskim, a z językiem polskim zetknął się na dobre dopiero po przyjeździe do Polski w kwietniu 1778. Od 1778 odbywał liczne podróże po Wschodzie i po Europie. Służył w armii austriackiej, walczył z berberyjskimi piratami na Morzu Śródziemnym. Był jednym z pierwszych badaczy historii i archeologii Słowiańszczyzny, swoje odkrycia i przemyślenia spisał w pięciu tomach Recherches sur la Sarmatie (1789-1792) i w Histoire primitive.Po powrocie do Polski, dzięki koneksjom rodzinnym, został posłem na Sejm Czteroletni i działaczem obozu reform. We wrześniu 1788 założył Drukarnię Wolną.
Po przystąpieniu króla do Targowicy przeniósł się do Łańcuta. Później, znalazł jeszcze posadę na dworze cara Aleksandra I. Między innymi został mianowany kierownikiem działu naukowego przy wielkim poselstwie do Chin. Od roku 1803 członek warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Obecnie jest pamiętany głównie jako pisarz i autor napisanej po francusku powieści fantastyczno-filozoficznej Rękopis znaleziony w Saragossie (1805) (tytuł oryg. Manuscrit trouvé a Saragosse), romansu fantastycznego na wzór persko-arabski, o tak zwanym układzie szkatułkowym (z jednego wątku wysnuwają się w niej kolejne, a z tych kolejne, itd.).
W 1792 dla sceny dworskiej w Łańcucie napisał dramat w stylu komedii dell'arte Recueil des Parades (tłum. polskie: Parady). Nie wiadomo, czy amatorski zespół, który inscenizował parady w Łańcucie, zdołał podołać zadaniu konwencji dell’arte, i jak łańcucka publiczność przedstawienie przyjęła. Rolę Zerzabelli w pięciu paradach, w ktorych się ta postać pojawia, grała nie najmłodsza już, bo trzydziestoczteroletnia bratowa Potockiego, Anna-Teofila, córka kanclerza Sapiechy. Być może dzięki jej aktorskiemu talentowi zawdzięczały parady swój sukces, gdyż to właśnie jej zadedykował, wydane roku później drukiem, jednoaktówki. Niestety na wiele lat tekst ten uległ zapomnieniu. Dopiero w 1958 roku miesięcznik „Dialog” opublikował ich polski przekład, a już trzy miesiące później można je było oglądać na scenie warszawskiego Teatru Dramatycznego z Barbarą Krafftówną w roli Zerzabelli i z Wiesławem Gołasem jako Gila.
W 1978 powstał w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego spektakl Teatru Telewizji ze wspaniałą podwójną rolą Piotra Fronczewskiego jako Gila i Kasandra oraz Ewą Dałkowską w roli Zerzabelli.
Spektakl
Zdjęcia ze spektaklu
Foto: Marta Fijałkowska